Jeden ze współzałożycieli niemieckiej Normanii, pełniący funkcję gospodarza klubu. Później działacz polskiej Posnanii. Był jednym z uczestników zebrania założycielskiego Związku Polskich Towarzystw Sportowych. W 1914 powołany do armii pruskiej, początkowo w szpitalu wojskowym, później za rozpowszechnianie polskich książek skierowany na front, walczył w Wogezach (1915), był ranny w bitwie pod Verdun (1916). Po pobycie w szpitalu w Alzacji, walczył na Bałkanach, gdzie zachorował na malarię i żółtaczkę. Po powrocie do Poznania pełnił służbę wartowniczą. Uczestnik powstania wielkopolskiego od chwili jego wybuchu. Walczył z bronią w ręku w oddziale sformowanym przy ul. Podgórnej, tworzącym punkt ubezpieczający Plac Wolności. Początkowo walczył w luźnych oddziałach pod dowództwem Massadyńskiego. Później z powodu złego stanu zdrowia przeniesiony do szpitala wojskowego w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję tłumacza i łącznika pomiędzy władzą polską a urzędującymi jeszcze w zamku urzędnikami i lekarzami niemieckimi. Prezes Posnanii w latach 1919-22. W marcu 1920 roku był sekretarzem ostatniego zjazdu Związku Polskich Towarzystw Sportowych, przekształconego wówczas w Poznański ZOPN. W roku 1926 wyjechał do Żor, gdzie wraz żoną Janiną (z d. Sroczyńską) otworzył w rynku drogerię i prowadził ją aż do śmierci. W latach trzydziestych sekretarz Polskiego Białego Krzyża i prezes Towarzystwa Czytelni Ludowych w Żorach. Okres II wojny światowej spędził w obozie jenieckim. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, medalem „Za zasługi dla obronności kraju” oraz Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich.
opracował: Jarosław Owsiański
