Członek usportowionej rodziny. Piłkarz, podobnie jak starsi bracia Edmund i Henryk, choć w przeciwieństwie do nich nie rozpoczął występów w Warcie. Jako członek drużyn harcerskich był współzałożycielem Unii Poznań w roku 1915. W czasie pierwszej wojny światowej był członkiem struktur konspiracyjnych Polskiej Organizacji Wojskowej. Zatrudniony w pruskiej komendzie fortecznej w Poznaniu, wynosił broń palną, którą następnie dostarczał do POW. Jednocześnie pracując na lotnisku Ławica należał do pogotowia lotniczego, którego zadaniem było zabezpieczenie sprzętu latającego. Po wybuchu powstania wielkopolskiego brał czynny udział w zdobywaniu lotniska Ławica jako członek oddziału pod dowództwem Stanisława Nogaja. Po zorganizowaniu się 1 pułku lotnictwa wielkopolskiego wyruszył wraz ze swoją eskadrą na front niemiecki i jako strzelec pokładowy brał udział we wszystkich walkach tej jednostki. Po zakończeniu powstania został wcielony do Wojska Polskiego. Już w wolnej Polsce znalazł się w składzie 12 eskadry liniowej i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc na froncie litewsko-białoruskim jako pilot samolotów obserwacyjno-bombowych na trasie Orsza - Homel - Bobrujsk. Dosłużył się stopnia sierżanta (szefa). Po powrocie do Poznania zdał maturę w Szkole Handlowej. Uczestnik mistrzostw Wielkopolski ZPTS 1919 roku, w których jako zawodnik Warty wywalczył tytuł wicemistrzowski. Uczestnik meczów finałowych mistrzostw Polski w latach 1921-26 - zagrał prawdopodobnie we wszystkich 38 meczach Warty (w prasie brak dwóch składów). W rozgrywkach tych „Zieloni” wywalczyli dwukrotnie tytuł wicemistrza Polski - w 1922 i 1925 roku. Następnie, w latach 1927-1928 wystąpił w 18 meczach ekstraklasy i strzelił sześć goli, zdobywając tytuł wicemistrza Polski 1928 roku. Nie dostąpił zaszczytu występu w reprezentacji Polski, choć był rezerwowym w trzech meczach: z Rumunią w Czerniowcach (1922), Estonią w Warszawie (1926) i Finlandią w Poznaniu (1926). Zastępca kierownika, a następnie kierownik oddziału piłki nożnej Warty w roku 1929, kiedy „Warciarze” święcili zdobycie tytułu mistrza Polski. Rok później, po zwolnieniu trenera Beli Fűrsta, podjął się prowadzenia treningów ligowego zespołu Warty. Ponownie obowiązki trenera objął w roku 1933. Ogółem prowadził drużynę Warty w 43 meczach ekstraklasy. Jednocześnie pracował w Urzędzie Miasta, w którym kierował oddziałem pomocy społecznej. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Obrony Lwowa oraz medalem 10-lecia Polski.
opracował: Jarosław Owsiański
Warta Poznań - FMP 1922, 1923, Ligowiec 1927, 1928.
