W 1913 roku wstąpił do organizacji sokolej „Sokół Wilda”. Rok później należał już do kadry poznańskiego harcerstwa. Z tego nurtu w roku 1915 powstało Towarzystwo Sportowe Unia Poznań, którego został współzałożycielem i kapitanem sportowym. Od roku 1917 działacz Związku Polskich Towarzystw Sportowych. Był członkiem oddziałów Polskiej Organizacji Wojskowej i brał udział w akcjach dywersyjnych. W styczniu 1918 roku z rocznym opóźnieniem (po sfałszowaniu aktu urodzenia) powołany do armii pruskiej. Zdezerterował w listopadzie, by wziąć czynny udział w powstaniu wielkopolskim. Uczestnik mistrzostw Wielkopolski ZPTS 1919 roku, w których jako zawodnik Unii wywalczył tytuł mistrzowski. W marcu 1920 roku wybrany sekretarzem Poznańskiego ZOPN, pełnił te obowiązki do maja roku 1921. W 1920 roku został też adiutantem dowódcy parku samochodowego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Słuchacz szkoły podchorążych w Bydgoszczy i Warszawie. Później służył jako oficer w 7. dyonie samochodowym w Poznaniu. W 1924 roku przeniósł się wraz z rodziną do Bydgoszczy. Wstąpił do KS Polonia, a jako działacz tego klubu w roku 1927 został prezesem Pomorskiego OZPN (pełnił tę funkcję do 1939 roku). Zawodowo właściciel szkoły samochodowej. W 1936 roku był członkiem polskiej delegacji piłkarskiej na
Igrzyska Olimpijskie w Berlinie. Zmobilizowany w lipcu 1939 roku, wziął udział w wojnie obronnej Polski i trafił do obozu jenieckiego w Dobiegniewie, gdzie m.in. organizował konspiracyjne rozgrywki sportowe. Po wojnie pracownik PZMot w Bydgoszczy i działacz Polonii. Ponownie wybrany prezesem Pomorskiego OZPN pełnił tę funkcję w latach 1945-51. Później nadano mu tytuł honorowego prezesa Pomorskiego OZPN. W czasie pogrzebu żegnał go sztandar poznańskiej Unii.
opracował: Jarosław Owsiański
