Bardzo wcześnie zaczął uprawiać sport. Jako uczeń Gimnazjum Męskiego w Ostrowie działał w niepodległościowym Towarzystwie Tomasza Zana, był też współtwórcą Gimnazjalnego Koła Sportowego Venetia (1908) i występował w drużynie piłkarskiej klubu jako środkowy napastnik. Zdał maturę w 1913 roku w Ostrowie, później studiował prawo w Monachium i we Wrocławiu, biorąc czynny udział w działalności konspiracyjnej, patriotycznej organizacji studenckiej „Z”, a także krzewiąc sport w drużynach strzeleckich. W 1915 r. został wcielony do armii niemieckiej. W czasie I wojny światowej ukończył niemiecką oficerską szkołę artylerii. Losy rzuciły go najpierw na front wschodni, potem zachodni. Z ogniomistrza awansował w 1917 roku na podporucznika. U schyłku wojny został ranny. Podczas pobytu w poznańskim szpitalu nawiązał kontakt z tajną Polską Organizacją Wojskową, działającą w zaborze pruskim. Po zakończeniu wojny wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Perfekcyjna znajomość niemieckiego sprawiła, że w 1919 roku został porucznikiem i powierzono mu stanowisko operacyjne na froncie wielkopolskim. W latach 1919-20 pracował w Oddziale Operacyjnym Sztabu Dowództwa Głównego Armii Wielkopolskiej, a podczas wojny polsko-bolszewickiej w Kwaterze Polowej Naczelnego Wodza i w Adiutanturze Generalnej. Od 1921 roku u boku Władysława Sikorskiego był członkiem tajnej organizacji wojskowej „Honor i Ojczyzna”, mającej dbać o morale oficerów Wojska Polskiego. W latach 1921-22 pracował w Oddziale Biura Ścisłej Rady Wojennej. Podczas plebiscytów był członkiem Polskiej Komisji Przejęcia Górnego Śląska. Ten urodzony żołnierz, dzięki zdolnościom, coraz większemu doświadczeniu i osobistej dyscyplinie stale awansował. Systematycznie obejmował odpowiedzialne funkcje operacyjne podczas wojny z bolszewikami. Tytuł magistra prawa i administracji zdobył w roku 1923 na Uniwersytecie Poznańskim. Po ukończeniu kursu doszkalającego w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie otrzymał kolejne awanse - na kapitana, potem na majora Sztabu Generalnego. Następnie pełnił służbę jako: dowódca dywizjonu w 14. Pułku Artylerii Polowej Wielkopolskiej (1924-25), oficer Biura Ścisłej Rady Wojennej (1925-27) oraz oficer Referatu „Niemcy” II Oddziału Sztabu Generalnego WP (1927-29). Był wysokiej klasy sztabowcem, blisko współpracował z marszałkiem Józefem Piłsudskim. Po dojściu do władzy Hitlera, w latach 1934-35 odbył na polecenie marszałka dwie nieoficjalne podróże do Niemiec i do Austrii w celu zebrania informacji dotyczących sytuacji militarnej w obu krajach. Po śmierci Piłsudskiego generał E. Śmigły-Rydz powierzył Glabiszowi dokonanie analizy sytuacji panującej w ZSRR w ramach tajnej misji najgłębszego zaufania. W latach międzywojennych Glabisz uczestniczył w pracach Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego, był wiceprezesem (1929-31), a następnie prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej (1937-39) oraz przewodniczącym Polskiego Komitetu Olimpijskiego (1928-39). Wybuch II wojny światowej zastał pułkownika Glabisza na stanowisku I oficera do zadań specjalnych w Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W kampanii wrześniowej był dowódcą Grupy „Kielce” (do 9 września), potem w Warszawie. W roku 1940 przedostał się na Węgry, gdzie współdziałał przy ewakuacji polskich żołnierzy na Zachód. W tym samym roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie w maju 1941 roku został mianowany szefem I Oddziału Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Później dowodził 2. Dywizją Grenadierów Pancernych oraz 4. Dywizją Piechoty (do roku 1947). Po II wojnie światowej pozostał w Londynie. Udzielał się jako działacz polonijny, społeczny, sportowy, działał w polskich organizacjach i stowarzyszeniach wojskowych, publikował w prasie emigracyjnej, wydał także wspomnienia z lat gimnazjalnych. Nigdy nie powrócił do kraju. Zmarł 26 listopada 1981 roku w Londynie. Po 27 latach od śmierci, komitet, na czele którego stanął burmistrz Odolanowa Józef Wajs, postanowił przenieść szczątki generała do rodzinnego miasta. Urna z prochami generała Glabisza spoczęła przy kościele św. Marcina w Odolanowie 31 maja 2008 roku. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, francuskim Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej, odznaczeniami honorowymi Belgii, Czechosłowacji, Rumunii, Estonii i Łotwy, a także Olimpijską Odznaką Honorową I klasy.
opracował: Jarosław Owsiański
Selekcjoner Reprezentacji Polski 1923.
