Syn Władysława Cellera i Agnieszki (z domu Maciejewska).
Wychowanek i zawodnik poznańskiej Warty, tak samo jak jego starszy brat Leon. W 1922 roku rozegrał jako bramkarz 1 mecz w Finałach Mistrzostw Polski. W latach 1917/1918 wcielony do armii pruskiej, a od 27 grudnia 1918 roku brał czynny udział w zwycięskim Powstaniu Wielkopolskim. W 1935 roku w Siemianowicach Śląskich zawarł związek małżeński z Zofią (z domu Dąbek). W okresie międzywojennym pracował na kolei w Brześciu nad Bugiem oraz w Białymstoku. W 1939 roku po zajęciu Białegostoku przez wojska sowieckie, ucieka z całą rodziną przed wywózką na Sybir (ostrzegł ich oficer radziecki który u nich był zakwaterowany), przez Ukrainę do Czechosłowacji gdzie zostali przez okupanta osadzeni w obozie. Staraniem rodziców Zofii udało się ich ściągnąć do Siemianowic Śląskich. Wincenty mając "lewe papiery" w latach 1940-45 nie mógł być nigdzie oficjalnie zatrudniony, przez co były to bardzo ciężkie lata. Czasami otrzymywał zlecenia na transport leków do Krakowa, a w drodze powrotnej przewoził materiały konspiracyjne. Na przełomie 1944/45 został za to aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu. Od 1945 roku aż do emerytury pracował w Centrali Zaopatrzenia Hutnictwa w Katowicach.
Na postawie wspomnień córki opracował Zygmunt Celler.
Warta Poznań. FMP 1922
